Słownik etymologiczny języka polskiego/osa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
osa, owad; złożone osoryja, w 15. i 16. wieku nazwa ‘sępa’ (a stąd i do herbów weszła), co gniazda ós i bąków pazurami wygrzebuje. Prasłowo; tak samo u wszystkich Słowian; z *opsa ( p przed s zawsze wypada), ale słowiańskie osa straciło już pierwotne nagłosowe w: *opsa z *wopsa; lit. wapsa, ‘osa’, niem. dziś przestawione Wespe (tak samo jak łac. vespa), ale dawne wafsa.
