Słownik etymologiczny języka polskiego/orzeł
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
orzeł, orli, orlik, orlica, orlątko; narzeczowe orzół, równie mylne jak kocioł lub osioł; języki słowiańskie i litewskie (arelis i erelis, prus. arelis, ale jest i eras, aras, na Litwie) znają to dalsze urobienie, podobne jak w kozieł; niemiecki zachował pierwotne Aar; grec. ornis, ‘ptak’ (por. ornitolog); pień or- oznacza ‘rozpęd’: grec. ornymi, ōrto, ‘ powstał’, łac. orior, ‘powstaję, wynikam’, origo, ‘powstanie, początek’ (stąd oryginalny); p. orz. U nas orły i o ‘monetach’, jak dudki lub kruki.
