Słownik etymologiczny języka polskiego/ogień
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ogień, ogienny; ogniewy, od 16. w. ogniowy; ognisty; »ognik błędny«; ognisko; ogienek (zamiast ogniek); w zapiskach z 15. w. ogniwo, ‘krzesiwo, stalka’, tłumaczy ‘ignile’, a dla podobieństwa nazwano tak i ‘kółko łańcuchowe’: »ogniwo do ogniwa wiązać, łańcuch będzie«, a wkońcu nawet i sam ‘łańcuch’, ‘węzeł’, ‘związek’. Prasłowo z dziwną odmianą w nagłosie (tu łączą i czes. wýheń, serb. wigań, ‘ognisko’): ind. agnis, łac. ignis, lit. ugnis. U wszystkich Słowian tak samo: cerk. ogń, serb. ogań, ogńilo, ‘ogniwo’, ogńiszte, itd. Od 16. wieku ogniwacz(ek), z czeskiego, ‘feniks’.
