Słownik etymologiczny języka polskiego/obuć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
obuć, obuwie, zuć. Prasłowo dla ‘wdziewania i ściągania odzieży, głównie obuwia’; łacińskie induere i exuere, lit. ap-auti, ‘obuć’, isz-auti, ‘zuć’, autas, ‘onuca’. Piszemy dziś obuwie, może i z myślą o butach (ludowe wedle tego: przebuć; zuć urasta podobnie w osobne słowo, i mówimy powszechnie wyzuć, wyzuty, albo zzuć, powtarzając ten sam przyimek, bo z-uć, ob-uć nie uchodzą już za złożenia); psałterze i biblja mają wyłącznie: (ta) obow, »obow moję«, i to jest pierwotne, nie obuw, chociaż wszystkie języki słowiańskie, nawet cerk. i czes., tylko obuw znają; że nasza dawna obow poprawna, dowodzi lit. awēti, ‘być obutym’, i awałas, ‘obuwie’. P. onuca, u-zda.
