Słownik etymologiczny języka polskiego/noc
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
noc, nocować, nocny; nocnice, ‘zmory’; nocnik, ‘wałęsający się po nocy’ (rzeczowniki na -ik stale osobowe: grzesznik, dzwonnik); nocleg i noclegowisko; północ, północny; prasłowo; c z kt: lit. naktis, ‘noc’, ind. nakti-, grec. nyks, nyktos, łac. nox, noctis, niem. Nacht. U wszystkich Słowian tak samo: cerk. noszt’, rus. nocz, czes. noc, noczní (z mylnem cz).
