Słownik etymologiczny języka polskiego/niedołęga
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
niedołęga, niedołężny; dziś, i już oddawna, tylko to przeczenie; dołęga chyba w imionach (Dołęga); postać dołęka w 16. i 17. wieku (o ‘dostatku’, ‘możności, sile’) dowodzi, że niedołęga wedle słów jak ciemięga itp. z niedołęka poszedł; brak go u innych Słowian (małorus. nedołuha i morawskie są polonizmy); dołężny, u pisarzy 18. w., tylko ich wymysł; słowo należy do łączyć, łuczyć (niedołęka, ‘co nie dołęcza - dołucza, nie dotrafia’).
