Słownik etymologiczny języka polskiego/nic
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
nic, skrócone z nico, niczso (w 14. i 15. wieku niczse), bo złożone z ni i co (p.); por. rus. niczewo; nicość, nicestwo; nicpoń; w 15. wieku jeszcze i niczsej, z doczepkiem -j, zwykłym u przysłówków; acz nic, ‘przynajmniej’ (co wydawcy nieraz mylnie acz nie piszą); daje się i odmieniać, jak ktoś, np.: »skoro mu nicem kość padła«, »coś mniejszego od nica«, w 17. wieku. Z prawidłowej odmiany urósł przymiotnik niczemny, a od nikczemu (»ni ku czemu godny«) nikczemny, nikczemność. Czes. nic, na nic, niczeho itd.
