Słownik etymologiczny języka polskiego/nędza
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
nędza, nędzić, nędzny, nędzarz, nędznik, nędznica, nędzować; liczne złożenia: wynędzniały itd.; postać oboczna z u: nuda, nudzić, nudny, nudziarz, nudności; pytanie, czy powyższe nęta- (p. nęcić) nie jest odmianką od tej nędy-nudy, bo i w lit. jest pa-nudau, ‘stęskniłem’, obok prus. nautis, ‘bieda’, goc. ‘nauths’, niem. Not, gockie naudithaurfts, niem. Notdurft, ‘potrzeba’. Postać z u pierwotna, jak prus. i niem. dowodzą. Nuda itd. prapolskie, ale nuża, ‘bieda’, nużny, dla ż miasto dz z ruskiej nuży, dziś tylko w nużyć, znużony, pojawiają się też dopiero w 17. wieku, i u pisarzy z połaci wschodniej. Już w cerk. jest nąditi i nuditi obok siebie, jak w polskiem; serb. nuditi nie znaczy ‘przyniewalać’, lecz ‘oddawać, zlecać’; nuja ‘nędza’, a nujan ‘smutny’.
