Słownik etymologiczny języka polskiego/miech
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
miech, ‘wór’; ‘torba’ (»mieszek na pieniądze«); ‘dudy’; »miech kowalski«; wedle pęcherz (p.) urobiono i miechyrz, ze wszelkiemi odmianami: mięcherz, macherzyna (czes. miechýrz, serb. miechor, bułg. miechur). Lit. maiszas, ‘wór’, prus. moasis, ‘miech kowalski’. Ponieważ na pierwsze wory służyła skóra (kozy np.), więc łączą z tem ind. mēsza-, ‘baran’, mēszi-, ‘owca’ i ‘skóra z owcy’. Nazwy dla ‘physalis’ (niby od pęcherza, co jej jagody okrywa): miechow(n)ice, macherzynki, miechonki, michunki (jak i moszonki, p. moszna). Nazwy cechowe: miechowski, miechownicy. Tak samo u wszystkich Słowian: cerk. měch, itd., rus. miech (liczba mn. miecha, ‘futro’).
