Słownik etymologiczny języka polskiego/kwiat
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kwiat, zbiorowe kwiecie, kwietni (»niedziela kwietnia«); kwiatek i inne zdrobniałe; kwiecień (łżykwiatem słuszniej przezywany, dawniej i dziś po narzeczach); kwiecić (rozkwiecony), kwiaciarka (zamiast: kwieciarka), kwiecisty, kwieciany; pomijam przenośnie; kwiatek (‘dziewictwo’) i i. Prasłowiańskie; kw- nagłosowe ocalało na Zachodzie (czes. kwiet) i na Rusi Wielkiej wyjątkowo (po narzeczach); na Południu i Wschodzie przeszło to kw- przed ě w cw-; cerkiewne cwět, serb. cwijet, rus. cwiet. Kwiat jest to samo słowo co i świat (światło), kwiat ‘błyszczy, świeci się’; k- i s- mieniają się nieraz (kłaniać i słaniać się); należy zaś bezpośrednio do kwitnąć (p.).
