Słownik etymologiczny języka polskiego/karczma
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
karczma, karczemny; karczmarz i karczmarka, w dawnym języku i narzeczowo stale bez r: kaczmarz, kaczmarka. Jak niem. Krug ‘naczynie’ i ‘karczmę’ oznacza, tak samo zgadza się słowiańska karczma z nazwą naczynia krczag, ‘dzban’ (powtarzającą się i w cerkiewnem krkyga, ‘wóz, nosze’; krczag różni się tylko samogłoską przed g, *krkēg). Od Słowian przejęli słowo Niemcy (kretscham, kretschem, Kretschmar, w nazwach miejscowych i osobowych do dziś ogólne), Węgrzy, Rumuni itd. W rusko-cerkiewnem korczma i sam ‘napój chmielny’, a w bułgar. krczmlawati ‘kramarzyć, kupczyć’ znaczą.
