Słownik etymologiczny języka polskiego/kaczka
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kaczka, kaczczy i kaczy, kaczopysk, kaczyniec, kaczor (jak gęsior); wyparła na całym Zachodzie prasłowiańską nazwę ‘kaczki’ (ąty, niem. Ente, łac. anas, anatis, grec. nēssa, lit. antis, rus. utka, utionok; u południowych Słowian nazwa ta i dla innych ptaków, nawet dla sowy). Chów kaczek nie może się równać z chowem kur i gęsi, jako wiele późniejszy. Kaczany albo kaczy chlew, kaczornik, już na początku 16. wieku. Jak Maciek, Maciuś, dla ‘kocura’ (na Rusi Waśka tak samo), Boguwola (Zofja) dla ‘wilgi’, tak przeniesiono nazwę Kasi na ‘kaczkę’, czes. Kacze(na) = Katarzyna. Kaczyniec tłumaczy łac. ‘anetaria’. U Serbów i Słowieńców kacza nazwa ‘węża’, a kaczula ‘czub (u ptaków)’, ‘kapuza’; por. kaczłon, ‘rodzaj kani’, u Cygańskiego (?).
