Słownik etymologiczny języka polskiego/kłyk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
kłyk, ‘pień, trzon’, ‘staw u palca’; kłykieć, toż, i ‘pięść’; nazwa pogardliwa dla ‘wołu’ i ‘szkapy’ (kłych, kłys, i o ‘drzewie z wierzchołkiem nadłamanym’), stąd w przysłowiu: »przto (‘stój, pru!’) kłysiu, oto pień« P. kieł.
