Słownik etymologiczny języka polskiego/jarząbek
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
jarząbek, u Stanka i i. jeszcze jarząb, irząb w imionach, nazwa ptaka, a jarzębina nazwa drzewa, którego jagodami się żywi; ja- (i-, je-, o- w innych językach słowiańskich, naprzykład rus. orjabka, u Skoriny w biblji 1520 roku) jest przysuwką; pień ręb- znaczy ‘pstry’, rus, rjabyj, bialorus. rabyj, a stąd nasze dawne raby, np. u Cygańskiego w Myślistwie ptaszem z r. 1584 o ptakach upierzonych w niejednostajnej barwie; lit. z odmienną samogłoską raibas, to samo. Jarzębaty znaczy ‘kropkowany’ (i o niebie, o drobnych obłoczkach), czes. jerzabatý, ‘pstry’ (Czesi mieszają jerzab i rzerzab, ‘żóraw’); u innych Słowian nazwa ta i dla ‘kuropatwy’. Wedle Rostafińskiego (Myślistwo str. 444): »owoce jarzębiny są okrągławe, stąd ptak z takiemi plamami jarząbek, i inne tak plamiste jarzębate«; przeciwnie w Symbola II, 194.
