Słownik etymologiczny języka polskiego/izba
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
izba z izdba, więc izdebka, Izdebno w nazwach miejscowych, izdbica (u mostu); narzeczowo ginie nagłosowe i-: zdba, zdebka, zdbica; izbica, ‘skrzynia u mostu’, ‘zrąb drzewa ziemią »nafasowany« (w twierdzy)’; przyzba; pierwotne istba (nazwy miejscowe, Istebno), cerk. istŭba, ‘namiot’, rus. istobka, ‘łazienka’, izba, izbuszka, prizba, bułg. i serb. izba (ale znaczenie bywa wszelakie, i ‘piwnica’), słowień. j(i)spa, jspica i izba, jespa, czes. dawne jistba, dziś jizba, jizdebná, ‘pokojówka’, łuż. stwa i śpa, itd. Prasłowiańska pożyczka z niem. Stuba, ‘łaźnia’ (dziś Stube, i w szkole, stąd sztuba, sztubak, sztubacki), z przydanem nagłosowem i-; niem. Stube, franc. étuve, ‘łaźnia’, włos. stufa mają być dwa odmienne słowa: niem. od stiuban, stieben (o ‘rozpryskującej wodzie’, Staub), romańskie od łac. domniemanego extufare, extufa, ‘łaźnia’. Od Słowian rozeszła się ta niemczyzna daleko.
