Słownik etymologiczny języka polskiego/gub
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
gub, ‘fałd’ (»suknia z gubami«), przegub, drgubica (‘sieć z trzema gubami’), gubać się, ‘zwijać, stulać się’ (u Reja i i.); od ‘zwijania, stulania’, ‘zupełne znikanie’ przedmiotu: więc gubić, zgubić i liczne inne złożenia (po-, za-, wy-), zguba, zgubny, zgubność; gubiciel. Prasłowo w obu znaczeniach (cerk. dwogub, ‘podwójny’, i gubitel albo paguba, ‘zguba’, p. giąć i ginąć); cerk. pogublją, pogubiti, i tak u wszystkich Słowian, lit. gaubti, ‘okrywać głowę’, gaubtuwe, ‘namitka’, z inną samogłoską dwigubas i trigubas, o ‘podwójnym’ i ‘trojakim’.
