Słownik etymologiczny języka polskiego/godzina
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
godzina, od god, ‘czas’, pierwotnie też ‘czas’, ‘chwila’ (»już nam czas, godzina grzechów się kajaci«, w 13. wieku), u Serbów ‘rok’ i ‘rocznik’, u Słowian zachodnich w naszem znaczeniu (a od nas i na Rusi i na Litwie adyna, ale gadynē, ‘czas’), stąd godzinny, godzinnik, ‘zegar’, u Skargi i częściej w 16. wieku, godzinki, ‘horae’, ‘pacierze kapłańskie’, ‘nabożeństwo’ (»odprawiać, odmawiać godzinki N. P. Marji«). U innych Słowian godzina i ‘pogodę’, dobrą lub złą, oznacza, jak fortuna; czes. hodiny, ‘zegar’ (jak rus. czasy), hodinarz, ‘zegarmistrz’.
