Słownik etymologiczny języka polskiego/głąb
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
głąb, głębi; głębia, głębina, głębić w złożeniach: pogłębić; zagłębie; głęboki, głębokość, głębszy (u Reja i głębokszy!); prasłowiańskie; na Bałkanie i u Słowaków pojawiają się odmiany z półgłoską, glŭb-; w rus. i indziej z y: głybokij; u Bułgarów i Serbów d zamiast g: dŭlbok, dubok. Od tegoż pnia pochodzą i nazwy: głąb głąbia (kapusty), głąbiki i głębiki (‘sałaty’), głąbiasty; przeniesione i na ‘głową kapuścianą’, t. j. ‘niezdarę’; Ruś posiada i głybę (‘grudę’), z tą samą samogłoską co w głybokij. Pień głu- z obocznem głą- dla oznaczania wszelkiej ‘grudy’; obok niego, w tem samem znaczeniu, pień gru- i grą-, p. gruda.
głąb, wywód mylny; głąb nie ma nic spólnego z grąb, bo to oznacza ‘miąższość’, tamto, przeciwnie, ‘wydrążenie’; głbieć, głbiący, ‘głęboki’, u J. Tuwima, jest słowackie (hlbiet), nie polskie. [1]
