Słownik etymologiczny języka polskiego/dziura
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dziura, dura częste w 15. wieku, dziurawy, durawy, durkowaty, durka r. 1500, przedziurawić, dziurzysty; dwoistość dziu- i du- powtarza się w dziupło i dupło, durlatka i dziurlatka, dusna i dziąsna. Uderza nadzwyczajna odmienność samogłoski: rus. dyra, cerk. dira, czes. diera (dziś díra); odnosi się do dziorę, drać (p. drzeć), ależ i litew. posiada durti, dla ‘kłócia’, i z długiem u (dūris), jak rus. dyra. Pisownia z ió mylna, dawnemu językowi zupełnie obca.
