Słownik etymologiczny języka polskiego/drab2
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
drab, draba, »drabską służyć«; niegdyś ‘żołnierz pieszy’, dziś wyzwisko na ‘nicponia’; drabować koniem albo konia, ‘kłusować’; drabant, trabant, ‘gwardzista’, w 17. w. i nazwa ‘tańca’. Wszystko, jak w czeskiem, z niem. Drab, Trab, o ‘kłusie’ i o ‘żołnierzach’, Nachtrab, Vortrab, Traber; nasz drabarz średniowieczny i o ‘wielbłądzie’, ‘dromedarze’; my może wprost z czes. dráb, nie z niem.; drabant z niem. Drabant (dziś Trabant, wedle włos. trabante, co samo z niem.), od niem. draben, ‘biec’; drabstwo, jak szewstwo.
