Słownik etymologiczny języka polskiego/dręczyć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dręczyć, zdręczył biblja (‘zgnębił’), udręczenie, udręka, już w cerk. w przenośnem znaczeniu, udrącziti, ‘pognębić’, tak samo w rus. udruczat’; pierwotne w słowień. drocziti, droczkati, ‘ugniatać’, i w rus. drjuk, ‘drąg’. Lit. trenkiu, ‘trącam’, trankus, ‘wybojowaty’, trinka, ‘kłoda (do rąbania drew)’. Już wyżej, np. pod dążyć, zauważyliśmy wymianę dźwięcznej i głuchej; przy dr- ta wymiana bywa tak częstą, że się nieraz sami wahamy, pisać np. drętwieć czy trętwieć? Nie odstraszy więc podobna odmiana przy łączeniu pnia słowiańskiego i litewskiego.
