Słownik etymologiczny języka polskiego/ckliwy
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
ckliwy, ckni i cni mi się, cklenie (morskie, ‘choroba morska’), ckli mię, cknąć i cnąć, z tesk-, p. tęskny; obie półgłoski (tŭskŭn) głuchną, a ts piszemy c; rus. tosznit’ mienia, ‘cni mię’, i u Czechów tylko teskliti, teskliwý, teskniti, teskno; ale do cna, ‘do gruntu’, ‘z kretesem’, jest tyle co serbskie do cne, docno, dockan, t. j. ‘do ksna’, ‘do późna’ właściwie.
