Słownik etymologiczny języka polskiego/chwist
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
chwist, chwistać, chwis(t)nąć, toż co świst, świstać, świsnąć; chwiszcz, ‘orzech próżny’, toż co świszcz; chwist w 15. i 16. wieku, jeszcze u Reja, ‘błazen’, właściwie ‘aktor, komedjant’, ‘mimus’; jak świstek (papieru), tak i chwistek, chwisty w Józefie Rejowym (o ‘szmatach, łachach’); pochwist i pochwiściel wreszcie, o ‘zawierusze’, dostali się i do mitologji, jak i Pozwizd. ‘Orzech próżny’ nazywa się r. 1472 gwiżdżem i malikiem (p.); u Czechów chwiszt, ‘świstak’; tylko u nas i u Czechów istnieje to chwist, chwistati, por. gwizdać i świstać u innych Słowian.
