Słownik etymologiczny języka polskiego/chróst
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
chróst, i o ‘pieczywie chrószczącem’, chróstowy; chróściel, ptak (pisane i przez k-); chróstnik i chróstniak, chróściany. Prasłowo; z *chworst, cerk. chwrastije, ‘chróst’, rus. chworost’, chworostina, ‘badyl’, bułg. chrast, ‘krzak’, ale u Serbów i Słowieńców ‘dąb’; w staroczes. Koźma (przed r. 1125) nazwę miejscową Chwrasten od ‘krzaków’ wyłożył, później tylko chrast. Z chworst- por. nasze chwarstać, chwarszczeć, o ‘szeleście’ wszelakim, kaszub. charzt (z *chwarzt) i karzt, o ‘owsie na wybrzeżu (dla wzmocnienia tegoż wysiewanym)’.
chróst; czasownik od tegoż pnia z półgłoską: chwarstać, a z f- zamiast chw-: farsnąć, »tak… wężem mu się wyfarsnę« (‘wyrwę’), Żebrowski 1637 r. [1]
