Słownik etymologiczny języka polskiego/chorągiew
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
chorągiew, chorąży, podchorąży (dawniej w rodzaju nijakim, chorąże, jak wszelkie inne nazwy podobne, podstole i i.); zastąpiła prasłowiańską stanicę, pod którą do boju ruszano; nie od Niemców to pożyczka (hrunga, Runge, ‘kół’), lecz od Mongołów (orongo, horongo). Słowo pouczające dla pstrocizny swych form, np. bułg. i rugl i fruglica, łuż. khorhoj, czes. narzeczowe koruba. »Chorągiewni panowie«, dla ‘dostojników ziemskich’, jest czeskiem tłumaczeniem niem. Bannerherrn. Chorągwi klasyczna starożytność nie znała, natomiast Wschód.
