Słownik etymologiczny języka polskiego/chmiel
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
chmiel, chmielny, chmielnik, podchmielić sobie. Starożytnym zupełnie nieznany; nazwa jego łacińska, humulus, od Słowian przyszła; od nich chyba po Europie rozszedł się zwyczaj chmielenia piwa i miodu; sami nauczyli się tego od sąsiednich Finów (wschodnich, i od Tatarów), skoro u Czuwaszów chumla, wogulskie gumlich, tatar. chomlak, madjar. komlo, ‘chmiel’. Ogólnosłowiańska pożyczka, jedna z bardzo niewielu, co ze Wschodu pochodzą (p. kłobuk; konopie; reż; topór). W obrzędach weselnych nabrał chmiel znaczenia; nowożeńców obsypują chmielem na wróżbę płodności; pieśń o chmielu przy oczepinach.
