Słownik etymologiczny języka polskiego/chłop
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
chłop, zdrobniałe chłoś, chłopię, chłopiec; chłopka; nazwa pierwotna ‘niewolnika, zakupionego albo jeńca’ (chłopiec i chłopię, jak zawsze, i o ‘maleństwie’, bo dla ‘dziatwy’ i ‘sług’ są nazwy spólne). Przestawka z *chołp- (p. pa-choł), rus. chołop, czes. chlap — ‘najniższy stopień społeczny’. To samo co niem. skalks (dziś Schalk, ‘wiła’, z pierwotnego ‘sługa’, por. Marschall, ‘koniuch’), tylko przyrostek odmienny: u nas -p, u Niemców -k; pień skel- o ‘opłacie’(?), prus. skelants, ‘winny’, lit. skoła, ‘wina’, ‘dług’, skelēti, ‘być dłużnym’, goc. skulan, w tem samem znaczeniu, skula, ‘dłużnik’, bo za dług stawał się wolny chłopem, chłopiał; niem. Schuld.
