Słownik etymologiczny języka polskiego/chęchy

	<<< Dane tekstu >>>
Autor	Aleksander Brückner
Tytuł	Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca	Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd.	1927
Miejsce wyd.	Kraków
Źródło	Skany na Commons
	Indeks stron
	Strona w Wikisłowniku

›››

[196] chęchy, ‘zarośla’, od szelestu, por. chachmęci; więc pień chach-, chąch-; ale cerk. chuchnati (z ą), słowień. chochnjati, używa się tylko o ‘głosie, mruczeniu przez nos’.

chęchy, ludowe, ‘nieużytki’, ‘kryjówki’, ‘zielsko’; bez nosówki: chachmęci (urobione jak charpęci, p. charpy, i podobne), chaszcze; powtarza się z u w chuchro, ‘zbutwiałki’, chuchra, ‘wnętrzności rybie’, chuchrak, ‘mizerak, chudeusz’; por. nazwę miejscową czeską Chuchly; w dalszym związku tu i fąfel (p.) ? ^[1]

↑ Fragment ten pochodzi z Dodatku dołączonego do Słownika.

[1] Fragment ten pochodzi z Dodatku dołączonego do Słownika.

[1]