Słownik etymologiczny języka polskiego/butwieć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
butwieć, zbutwiały, zbutwiałki, ‘zgniłki’, Potocki; postaci z bo-, botwieć, są starsze. Prasłowo; już w 9. wieku w psałterzu (64, 13) rasbotěti, rus. botiet’ i butiet’, ‘grubieć’, botiełyj, ‘gruby’, botwiť sia, ‘bujnie róść’ (stąd nazwa botwiny, o ‘rozrosłej roślinie’, naszej boćwiny, p.); u Słowieńców buta, ‘głowacz, ciemięga’, butica i butec w temże znaczeniu, butast, ‘głupi’ (tu i buta, bucić się nasze, p.), ale to raczej pożyczki z węg. buta, ‘tępy’, ‘głupi’ (i w romańskich językach takież boto, botto, ‘but’, o ‘tępych’, franc. pied bot).
