Słownik etymologiczny języka polskiego/buje
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
buje, ‘loty’, bujać, bujny; bujak, ‘byk’, narzeczowe; »skrzydeł bujawym przystrzyga«, »płócienne nawom rozdymając buje«, »gdy mu (ciału) rostą buje«, »ogorejąć te buje zuchwały drygańcie«, Potocki. Prasłowo; cerk. buj, ‘dziki’ (buj-tur w Słowie Igorowem), bujest’, ‘okrucieństwo’, serb. słowień. buica, ‘potok górski’, czes. buj, ‘szalony’, buje, ‘przepych’, łuż. bujowaś, ‘przeciwić się’. Urobione od pnia bu-, co i w buch, bystry.
