Słownik etymologiczny języka polskiego/brony
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
brony, o ‘maści konia’; brość, ‘zawiązek liścia’; brośń, ‘pleśń’, od nazwy koloru, maści jasnej; cerk. bron, o ‘szymlu’, rusk. broń, o ‘kłosie dojrzałym (owsa)’, broniet’, ‘dojrzewać’ (o owsie), czesk. broný, ‘biały’, słowac. broneť, ‘dojrzewać’. Czy te słowa istotnie razem należą, wątpliwe; brona, ‘białego’, łączą z ind. bradhna-, ‘płowy’ (o koniu, więc u Słowian d wypadło, jak zawsze, przed n); brość, w porównaniu z serb. słowień. brst, o ‘pączkach’, brstiti, ‘objadać pąkowie’, bułg. brŭs, wygląda na małoruskie brost’, a to będzie to samo co barszcz, z odmiennem następstwem półgłoski twardej, przed lub po r, o co nietrudno.
