Słownik etymologiczny języka polskiego/bram
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
bram, bramować, ogólne w 16. i 17 w. o ‘obszewkach’, ‘listwach’, ‘lamówkach’, u Reja co raz i przenośnie: »obramować cnotą«. Tak samo na Łużycach, gdy u Czechów i Słowieńców też słowa z p-: czes. prem, prym, ‘borta’, słowień. pram. Z niem. Bram, verbrämen, ‘obłożyć’, ‘obszyć’. Od nas na Ruś dostało się jako barmy (bramy, baramy) nawet do ubioru carskiego (jeśli to nie paramenty raczej). U Reja bramka, brameczka: »cudzym się nie bramuj (‘strój’)«, »bramy ze cnoty, z rozumu strzępki, a z sławy forboty«.
