Słownik etymologiczny języka polskiego/blekot
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
blekot i blegot, blekotać i blegotać, blekotliwy, blegotliwy i blegot, ‘jąkała’ r. 1500, zresztą ‘plotkarz’ (blegot); blekot to samo co ‘szalej, bielon’: »plecie, jakby się blekotu objadł« (p. biel). Prasłowo, czes. blekotati, ‘paplać’, słowień. blekotati, ‘jąkać się’, ale jeszcze ogólniejsze jest blekati, u wszystkich innych Słowian o ‘beku owiec, bydła’, niby dalsze urobienie od ble- w blejati, cerk., na całem Południu i na Rusi, blějat’; dźwiękonaśladowcze, powtarza się podobnie np. w niem. blöjen, blöcken, grec. blēchaomai.
