Słownik etymologiczny języka polskiego/bełt
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
bełt, ‘grot, pocisk, strzała’, od bełtania w znaczeniu ‘bicia, kłócenia’, rus. bołt (rybacy nim ryby płoszą), bołtień, ‘kielnia’, bołtat’, ‘machać nogami, językiem (pleść)’; bełtaniem mącimy wodę, więc bełty ‘męty’, bełtanina; prasłowo (u nas, na Rusi; u Słowieńców bolt, ‘wir, bezdeń’), dźwiękonaśladowcze; podobne w innych językach: niem. buldern, dziś poltern, norwes. baldra, ‘hałasować’, litew. bildēti, bildinti, ‘stukać, dudnieć’.
