Słownik etymologiczny języka polskiego/bark
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
bark, głównie w liczbie mnogiej; barczysty, ‘pleczysty’, obarczyć (»wziąć się za bary«, nowotwór sztuczny — jak tany do tańca); u nas dziś o ‘ramionach’, dawniej, np. u Potockiego, o skrzydłach i lotkach ptaka, orła (»gdy barki wypierzy«, o starym orle); u Czechów brk wręcz ‘lotka’, u Serbów, Słowieńców brk, ‘wąs’, ale i wszelka ostra kończyna, ‘szpic’ (w cerk. brczĭch, ‘loki’). Prasłowo, od pnia oznaczającego ‘ostrość’; por. brona, ber.
