Słownik etymologiczny języka polskiego/baran
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
baran, baranek, baraszkować (od: baraszki, ‘żarty’, baraniec, baraszek, zdrobniałe do baran); jest i w postaci beran (u Czechów) i boran(?) na Rusi; »wziąć na barana«; częste w nazwach. Prasłowo nieznanego początku; podobne, ale bez -an, po narzeczach starogreckich (barion, barichoi, ‘owce’), albańskich i północnowłoskich (bera, bar), i uznano je dlatego za prasłowo (tubylców przedsłowiańskich) alpejskie, ależ właśnie u alpejskich Słowian go niema wcale, a i u bałkańskich ono bardzo rzadkie; głównie ruskie i zachodnie; barani, baranina, baraniec. Może w związku z prasłow. *borw, serb., czes. braw, ‘bydło (nierogate)’, rusk. borow, ‘wieprz’?
