Słownik etymologiczny języka polskiego/bakać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
bakać, ‘wołać’, od ba- (p. baj), ‘mówić’, z przyrostkiem -k (jak znak do znać), przestarzałe; już nowe wydanie polskiego Terencjusza zabakałem (r. 1545) odmienia na zawołałem. W 15. wieku ogólne: »z bakiem a giełkiem przydąc do sądu«, o bakaniu w sądzie, »przez bakliwość«, ‘krzykiem’; częste w Ezopie. W 16. w. znane, chociaż mało używane, potem ginie zupełnie. U Czechów »bákati koho k nieczemu«, ‘namawiać’.
