Słownik etymologiczny języka polskiego/Polanie
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Polanie nad Wartą, z Gniezdnem; nad Dnieprem, z Kijowem; liczba pojedyncza: Polanin, nierzadka jako imię osobowe w dokumentach 13. wieku, zastąpiona później przez Polak, Polacy; ale jeszcze wiek 16. dobrze pamiętał Polan (stąd niem. Bolan, Polan, Polen, franc. Poulaine, Pologne). Przymiotnik, jak zawsze, polski (-ian- się nie uwzględnia; wprost od nazwy ziemi, pola, urobiony), stąd jego dwuznaczność: ‘polny’ i ‘polski’, i dlatego zastąpiliśmy ów polski, ‘polny’, przez polny, ograniczając polski do Polan-Polaków. Przymiotnik rodz. żeńskiego: Polska (por. wojska) oznaczał sam kraj, a odmieniał się aż do 19. wieku stale: w Polszcze, nie jak dziś: w Polsce (nie ruska to forma, jak bajano!). Stąd polskość, spolszczyć, polszczyzna.
Polanie. Ruska nazwa Polsza, skrócona z Polszcza, a ta polega na naszym miejscowniku: w Polszcze. [1]
