Słownik etymologiczny języka polskiego/Grecja
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
Grecja, Grek, grecki, greczyzna i greka, wedle łac. graecus. Czesi mają starszą postać, hrzecki (dziś rzecký); Ruś greckij od nas pożyczyła; na Bałkanie, jak nieraz bywa (por. np. serb. grmada, ‘gromada’, grk, ‘gorzki’), powszechnie, od 9. wieku, Grk, grczki. Najszerzej rozeszło się u nas to słowo w nazwie hreczki (hreczkosiej nawet), hreczychy, z małorus. hreczka, hreczycha (a nasze reczuszki i raczuszki odrzuciły, jak ramota, ruby, nagłosowe h-, rus. hreczuchy), ponieważ to zboże od Południa późno się szerzyło i we wszystkich językach od tego bywa nazywane: u nas tatarka, poganka, u Niemców Haidekorn, t.j. ‘poganka’, franc. blé sarrasin; druga nazwa, gryka (»gryczane pierożki«), z niem. (wschodnio-pruskiego) Gricken (z Griechen), tak i lit. grikaj; wreszcie po narzeczach i niem. Buchweizen jako bukwita przejęto. Sama nazwa łacińska, obca Grekom, co się Hellenami później zwali, od szczepu Graikoi, Graioi, albo Hellenes, co około Dodony mieszkał.
