Słownik etymologiczny języka polskiego/Benedykt
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
Benedykt (imię) spolszczał na Bień, Bieńko (nazwa Bieńkowski); pomijam Benedyktynów i inne złożenia z bene- (benefis), ale jest i roślina benedicta, u nas już w 15. w. jako benedykt i benedykta biała zapisana, a i budzicht nic innego: bn̄, stałe skrócenie z bene, odczytał ktoś mylnie bu-; zwą ją i kuklikiem (nie kublikiem!) i wasilkiem. Pieśń o Bieniu uchodziła w 17 w. za arcynieskromną, jak słynne niem. Bohnenlied; czy to to samo?
