Słownik etymologiczny języka polskiego/-cz (zaimek)
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
-cz, w złożeniach z przyimkami, czwarty przypadek pytajnego nijakiego: nacz, ocz, przecz, zacz (‘na co?’, ‘o co?’, ‘przez co?’, ‘dlaczego?’, ‘za co?’), łac. quid?, grec. ti? (d odpadło z *czĭd, a miękka półgłoska, dawne krótkie i, zgłuchła). To samo czĭ — w dalszej odmianie: czso (p. co), dziś czego, czemu, czym, w czem; szósty przypadek (narzędnik) brzmiał pierwotnie może i czy (p.). W ruskiem dodaje się -to: czto? (szto, szczo na Małej Rusi).
