Słownik etymologiczny języka polskiego/*strobić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
*strobić, tylko we złożeniach: postrobić, ‘posilić’; w psałterzu: »nie postrobion bądź człowiek« (» posilon«, puławski), »postrobi się sierce« (»poćwirdzono będzie«, puław.); i narzeczowe ostróbka i ostrubka, o ‘zimnicy, febrze’; czes. ostrabiti se, ‘przyjść do sił’; to i cerk. ustrabiti, o tem samem znaczeniu, dowodzą pierwotnego *storb-, z półgłoską cerk. ustrbnąti, ‘skrzepnąć’ (p. starbać), rus. stierbnut’, ‘czerstwieć, usychać’. Prasłowo; greckie sterfos, ‘twarda skóra’, niem. sterben, ‘umierać’, nord. starf, ‘praca’; brak w litewskiem.
