Słownik etymologiczny języka polskiego/*siemia
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
*siemia, ‘rodzina’; prasłowo; u nas tylko w nazwach, Siemirad (Siemiradzki), Siemowit, Siemomysł (mylnie odnoszone do ziemi: Ziemowit). Panuje na Rusi, siemja, siemjanin, obejmując, jak czeladź, i ‘sługi’: siemin, ‘sługa’, szczególniej w języku cerkiewnym; u innych Słowian równie zapomniaue, jak u nas. Lit. szeima i szeimyna, prus. seimins, ‘czeladź’, łotew. saime, ‘familja’ (wraz z czeladzią), saimenieks, ‘gospodarz’; ind. śi-wa- i śe-wa-, ‘miły’, łac. ci-vis (stąd nasze cywilny, cywilizacja), goc. heiwa (łotew. siewa), ‘żona’; niem. stare hīwo i hīwa, o ‘małżonkach’.
