Słownik etymologiczny języka polskiego/żerdź
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
żerdź, żerdka; żyrdź, biblja, żerdź r. 1500; prasłowo; tak samo u wszystkich Słowian; cerk. żrd’ z gĭrd-, w rus. jest i pień gerd-, t.j. małorus. ożered, jeśli to nie zajęło miejsca postaci ozered, ozierod (u nas to pożyczka z ruskiego); lit. ż w żardas, ‘drągi do noszenia’, żardis, ‘miejsce ogrodzone’, odpowiada rus. zorod, ‘stóg siana’, białorus. azarod, ‘suszarnia’. Służy żerdź grodzeniu, i stąd poszła również nazwa gród (p.), do gord-; słowo pojawia się więc z dwojaką gardłową: g i z (lit. ż); por. niem. Gürtel, ‘pas’, anglosas. geard, ‘płot’, goc. garda, ‘stajnia’, bigairdan, ‘opasać’.
