Słownik etymologiczny języka polskiego/łabędź
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
łabędź, dawniej wyłącznie łabęć, od ‘białego’ pierza przezwany (alba avis w słowniczku poznańskim około r. 1500), bo przestawką z ōlb- ‘biały’, łac. albus, grec. alfos, ‘wysypka biała’; i Tyber rzymski nazywał się Albula od »białej« wody (»ab albo colore«); Alba longa por. Białogrody, Weissenburgi; ale Alpy nie od białości, lecz z celtyckiego, o ‘górach wysokich’, nazwane. I staroniemieckie ‘łabędzia’ elbiz nazywa. Inne języki słowiańskie mają odmienną samogłoskę, odpowiadającą owej niemieckiej: rus. lebed’ (Łybed’ nazywa Nestor siostrę Kija w Kijowie), czes. (przestarzałe) lebed’ (dziś, jak u nas, labuť, dawniej i labud’), bułg. lebed; serb. labud, jak u nas. Przyrostek -dź, służący zbiorowości, i do nazw innych barw dodają: rus. czernied’, o ‘czarnych kaczkach’, sinied’. Przymiotnik: łabędzi, dawniej łabęci.
