Słownik etymologiczny języka polskiego/łęt
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
łęt, ‘pręt’, »jak łęt goły«; łątka, ‘lalka’, częste jeszcze w 16 wieku (u Reja w Józefie o Zefirze: »jak łąteczka między niemi«); dziś dla ‘lalki’ zapomniane zupełnie; z łątkami - marjonetkami obchodzili »igrcy« Słowiańszczyznę (starorus. łutok, ‘igrzec’), a wycinali je czy z prętów, czy z łubia, bo rus. łut ‘lipowe łyko’; więc por. niem. nazwę ‘lipy’, Linde, lind, ‘łyko’, od ‘giętkości’, ang. lithe, ‘giętki’, nord. lindi, ‘pas’, niem. ge-linde, ‘łagodny’, łac. lentus, ‘gibki’, ‘powolny’, nawet lit. lenta, ‘deska’. Łęt tylko u nas i na Rusi, jest i w nazwach (Łętowski), ale lutka, ‘lalka’, powszechne u Serbów (lutkati, ‘bawić się lalkami’, por. lutati, ‘wałęsać się’), i u Czechów: loutka, loutko, oboje o wszelakich ‘narzędziach’, a jest u nich i loutati, ‘żreć’, ale i ‘dukwieć’, jak serbskie; więc w każdy sposób prasłowo.
