O, Duszo moja! chcę mówić do ciebie,
czy ty mnie słyszysz? — »Słyszę zawsze, dziecię«.
— Gdzie jesteś, Duszo? — »W tobie i na świecie
i zewnątrz świata, wszędzie. Czasem w niebie«.
— A co ty robisz? Myślisz? cierpisz? kochasz?
»Ani ja myślę, ni czuję. Ja tworzę«.
— Tworzysz? co? — »Wszystko. Prawd burzliwe morze,
po którem płynąc ty — ze strachu szlochasz«.
— Wiesz zatem wszystko? — »Jeno, co jest we mnie«.
— Są więc dla ciebie niedostępne ciemnie?
»Nie, bo ja wszystko objąć sobą mogę«.
— Aż po kres Bytu? — » Poza kres znam drogę:
w nicości — stwarzam. Jednej tylko brama
Tajni zamknięta dla mnie...« — Mów! — »Ja sama«.
