Polacy (Baczyński)
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Polacy |
| Pochodzenie | 1942-1943-1944 z rękopisu autora |
| Data wyd. | 1942-1944 |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały zbiór |
| Indeks stron | |
Polacy
czyta Adrian Wiśniewski. | |
POLACY
Oto rozmawiam z cieniami rycerzy
w głuchej, wygasłej urnie mojej ziemi,
a głosy jak organy rosną i strudzeni
tyle wieków zwalając co nad nimi leżą,
tyle serc w jeden kamień skutych nim odwalą
jak ciemność stygną we mnie i jak wiatr się żalą.
O! Straszne, straszne dzieje. Widzę morza głuche,
ziemię z niebem złączoną, a jak step w posuchę
i tętent burz pod ziemią i tłumy wśród ogni
wijące się jak węże pocięte w kawały
i twarze, twarze groźne, o! twarze podobne
obliczem w śnie zabitych. To znów nagle wały,
mury, miecze się wznoszą, krzyk rozcina ziemię;
a potem cisza. Tylko stoją nieme
posągi bohaterów — trzech, lub dwu herosów,
a popod nimi przepaść zieje — do dna głosu.
Jeszcze, jeszcze pochody na dalekich lądach,
gdzie huragany armat rwą na strzępy ziemię,
na morzach lśniących, gdzie zamknięci w prądach
mocują się z żyłami golfstromów pod nimi.
I jeszcze, jeszcze dalej — gdzie stąpną — zwycięzcy.
I tam jeszcze, w ojczyźnie z dłońmi zgorzałymi,
tam zawsze podeptani, tam zawsze na klęsce
jak na trumnie orkanu — wieniec serc na ziemi.
I tak mijają lata; rzeki miasta niosą
jak czarną krę pożogi odbitą aż do dna
i ciemność, ciemność głuchą. Wyje ziemia głodna
rykiem z pól wyoranym, wydartym z pogromów,
a na niej stoją widma rozrąbanych domów,
gdzie na zgwałconych sercach pohańbione ciała
jakby się męka boża w ludziach ciałem stała.
O straszne, straszne dzieje. Huczy czas nad nami.
Kiedy z szubienic dzwony sinych ciał zagrają
wywloką nas na bruki pokrajane łzami,
na oświęcimskie kaźnie i warczącą zgrają
do gardeł nam przypadną. My będziemy żyli
i tysiąc lat po śmierci w gałęziach szubienic
płoszący życie z ślepi tych co nas zabili.
Ja rozmawiam z cieniami umarłych rycerzy
nad grobowiskiem ziemi sam jak krzyż zgorzały
i mówię: o przeklęty ten, który nie wierzy
wystygłym prochom ludu i serc żywych grozie;
bo kto na swojej klęsce — klęskę ducha mierzy
o! tego nie wybawi płomienisty orzeł.
Bo kto nie kochał kraju żadnego i nie żył,
chociaż przez chwilę, jego ognia drżeniem,
chociaż i w dniu potopu w tę miłość nie wierzył
to temu żadna ziemia nie będzie zbawieniem.
O wybudujcie domy, o nazwijcie wreszcie
Polskę — Polską, nie krzywdą, a miłość — miłością
i niechaj biegną rzeki, a na każdym mieście
niech słup srebrzystych skrzydeł tryśnie jako kościół,
kościół ciał odkupienia. Każdy jako posąg
śród liści, nie z marmuru, stoi — sobie mały,
ale rosnący w kształtach jak jabłka dojrzałe,
wszyscy razem w kopułę co odbije głosy
walnych trąb archanielskich jak lawiny nieba,
by chleb był dla miłości, nie miłość dla chleba,
by czas był tym rosnącym, a nie krwi łakomym.
O wybudujcie domy, jasne, wielkie domy.
23/XII/42 r.
