Poezye wydanie zupełne, krytyczne tom V/Przejrzysty letniej nocy cień

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Marya Konopnicka
Tytuł	Przejrzysty letniej nocy cień
Podtytuł	Na starym cmentarzu
Pochodzenie	Poezye wydanie zupełne, krytyczne tom V
Wydawca	Nakład Gebethnera i Wolfa
Data wyd.	1915
Miejsce wyd.	Warszawa, Lublin, Łódź, Kraków
Źródło	Skany na Commons
Indeks stron

›››

[53]I. PRZEJRZYSTY LETNIEJ NOCY CIEŃ...

Przejrzysty letniej nocy cień
Pada na cmentarz stary,
Mdlejących kwiatów słodką woń
Mogilne tchną opary.

Strawiła ziemia proch i kość
I ukojeniem dyszy,
A wkoło słychać szepty brzóz,
Co pacierz mówią w ciszy...

Miesięczna pełnia drżący blask
Po starych grobach śnieży
I srebrnym snopem u mych nóg
Na wązkiej ścieżce leży...

Splątanych liści błędna sieć
Wskróś jasnej pada smugi,
A na jej białość rzuca się
Cień krzyżów czarny, długi...

Jeden przy drugim stają w rząd
Nad senną ścieżką razem,
I skrzypią, jakby skarżąc się,
Wyżartem rdzą żelazem...

I leci skrzyp ten, leci zgrzyt
I wstrząsa groby lękiem,

[54]

I brzmi, jak dziwny jakiś śmiech,
Urwany nagłym jękiem.

— »Te czarne krzyże, jest ich sześć —
Stara mi babka prawi —
Na grobach stoją sześciu żon,
Niech Bóg ich dusze zbawi!

Rycerz tu jeden sławny żył,
Co roku sprawiał gody;
Jedna po drugiej, żon miał sześć,
A zwał się Sinobrody^[1].

Gadają ludzie tak i tak —
Boże, zachowaj grzechu! —
A to wiadomo, że na śmierć
Łaskotał je do śmiechu.

Na ślubne łoże panią wiódł
I szyjkę gładził białą;
Całował usta, trefił włos,
Aż wszystko się w niej śmiało.

Więc się jej do stóp giął, jak wąż,
Łaskocząc nóżki bose;
Pani się śmiała, śmiała wciąż,
A w oczach miała rosę.

[55]

I coraz głośniej buchał śmiech,
Zwyczajnie, jak w kochaniu...
Aż rankiem leżał świeży trup
Na łożu, na posłaniu.

Jednę po drugiej, sześć ich miał —
Boże, uchowaj grzechu! —
A każdą w pierwszą ślubną noc
Na śmierć łaskotał w śmiechu.

Różnie tam o tem prawił lud,
I wtenczas i za laty,
Aż wszystko wydał młody paź,
Co sypiał u komnaty«.

Mówi, a z jej bezzębnych ust
Cichy się śmiech odzywa,
I z głębi czarnych, wdowich chust
Chwieje się głowa siwa.

W zapadłych oczach płomyk tli,
Twarz jej się barwi blada;
Sto lat już ma, lecz śmierci tej
Byłaby jeszcze rada.

I śmieje się i patrzy w dal
I wyschłą czaszką trzęsie;
I jakiś dawny, dawny żal
Drży łzami na jej rzęsie...

A stary cmentarz mogił tchem
Na twarz jej zwiędłą dyszy,
A u wrót szkielet kosę swą
Wydłuża ku niej w ciszy...

1. Sinobrody (z franc. Barbe bleue) — przydomek bohatera w bajce Karola Perrault (ur. 1628, um. 1703), który wystawiając na próbę ciekawość niewieścią, powierza, niby wyjeżdżając w podróż, żonie klucz do pokoju, do którego wchodzić nie wolno; próba się nie udaje i żona ponosi śmierć. Sztukę powtarza rycerz jeszcze kilkakrotnie, aż wreszcie bracia ostatniej żony, wykrywszy zbrodnię, zabijają potwora i w ten sposób ratują siostrę od śmierci. Baśń o rycerzu Sinobrodym (Ritter Blaubart) znana jest również w różnych okolicach Niemiec.
   

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Maria Konopnicka.