Poezye Michała-Anioła Buonarrotego/XXIII

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Michelangelo Buonarroti
Tytuł Poezye Michała-Anioła Buonarrotego
Podtytuł Sonety
Wydawca Redakcya „Niewiasty“
Data wyd. 1861
Druk K. Prochaska
Miejsce wyd. Kraków – Cieszyn
Tłumacz Lucjan Siemieński
Tytuł orygin. Rime
Źródło Skany na Commons
Inne Cały zbiór
Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 
Indeks stron
Włoski oryginał
XXIII.

Al cor di zolfo, alla caroe di stoppa,
All’ ossa, che di secco legno sieno,
All’ alma senza guida e senza freno,
Al desir pronto, alla vaghezza troppa,

Alla cieca ragion debile e zoppa,
Fra l’ esche tante di che ’l mondo è pieno,
Non è gran maraviglia in un baleno
Arder nel primo fuoco che s’intoppa.

Ma non potea se non somma bellezza
Accender me, che da lei sola tolgo,
A far mie opre eterne lo splendore.

Vidi umil nel tuo volto ogni mia altezza;
Rara ti scelsi, e me tolsi dal volgo;
E fia con l’opre eterno anco il mio amore.






Polski przekład
XXIII.

Jeśli słomiane ciała, serca z siarki,
Kości wyschnięte, istne szczypy smolne;
Dusze bez steru, wędzidła i miarki,
A przy urodzie żądze, wichry polne;

Jeżeli rozum spity ziemskim czarem
Szaleje — jeśli to całe paliwo
Od pierwszéj iskry wybucha pożarem —
Czyliż to takie niewidziane dziwo?

Mnie tylko widok najwyższéj pięknoty
Mógł rozpłomienić; od niéj i blask złoty
Polał się na to co po mnie zostanie.

Przy tobie wielkość moja zawsze karłem;
Przez ciebie z ciżby gminu się wydarłem —
Dzieła me żyją, tylko przez kochanie. —








Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autora: Michał Anioł i tłumacza: Lucjan Siemieński.